Sanırım korkuyorum.
Yalnızlıktan ve işsizlikten ne kadar sıkılmışsam insanlardan ve sorumluluklardan da o kadar korkuyorum. İki ay sonra yine başlayacak maraton. Erken kalkmalar, okul, arkadaşlar, sınavlar, ödevler. Bu sene bir de dersanemiz var.
Ki bu; yeni yüzler demek.
Ben yeniliklere kapalı bir insanım.
Kendini benim kadar "saklayan" bir tek insan daha var mı merak ediyorum.
Sevgili okur!
Aslında birlikte çılgınlar gibi eğlenebiliriz. Nereye gittiğini bilmediğimiz bir otobüse binebiliriz mesela. Telefonları kapatıp deniz kenarında sabahlayabiliriz. kimseyi tanımadığımız koca bir kalabalığa karışıp deliler gibi şarkı söyleyebiliriz. Mesela çok özlediğin eski sevgilinin ziline basıp kaçabiliriz. Ağzına kadar doldurulmuş bi kutu karamelli dondurmayı bir oturuşta yiyebiliriz. Benim sigaramı sen yakabilirsin, elindeki son kibritle...
Aslında yapabiliriz.
Ağlamak istediğinde omzum senindir. Gözyaşlarını bile silebilirim ellerin titremezse.
Ama dostum! Ama önce bana söz vermelisin. Seni ne kadar sevebileceğimi kimse bilmesin.
Ven sen !
Beni sadece seninleyken sevmelisin.
Çünkü ben korkuyorum
...
Ya seni de kaybedersem?
