keşke olmasaydı ama böyle işte

bazen diyorum ki keşke annem edebiyatçı olsaydı.keşke diyorum.eve geldiğimde kavrulmuş soğan kokusu yerine buram buram sigara ve şarap kokusu duysaydım.yerlerde buruşturulup atılmış kağıtlar,masaların,koltukların üzerinde kitaplar,duvarlarda posterler,gazetelerden kesilip yapıştırılmış köşe yazıları...
ayyaş demiyorum dostlar
edebiyat diyorum
şiir diyorum
roman
kadın
şarap
sigara diyorum

bazen diyorum ki keşke babam müzisyen olsaydı.45 yıllık bağlamayı kendi çapında tıngırdatmaya çalışmak yerine besteler yapsaydı.eğlenceli insanlar olsalardı keşke.kendileri gibi arkadaşları olsaydı
keşke onlar da denizi ben kadar sevselerdi
keşke bana akıl vermeye çalışmasalardı
keşke aynı odada oturup maç yorumu dinlemek yerine filmler seyredip onlar hakkında ateşli eleştiriler yapabilseydik.daha çok film izleselerdi
keşke babam bana
"kızılderiliye sormuşlar,2+2 kaç eder diye.5 demiş.neden demişler.iki ip aldım ikisine de ikişer düğüm attım.sonra onları da birbirine bağladım.saydım 5 düğüm vardı.kesin bilgi.2+2 5 eder demiş."
dediğimde.kızılderili toplama yapmamış uydurmuş.demeseydi
salak herif
biz de biliyoruz.
sanki matematik boydan boya kendini akıllı sanan bi sivri zekanın götünden formüller uydurup milyonlarca insanı ezberlemek zorunda bırakması değilmiş gibi.

keşke ben her yolculuğa çıkışımızda kaza yaptığımızı ve hepsinin öldüğünü dilemiyor olsaydım
keşke bugün anneme -geçenlerde kız kardeşime yaptığım gibi- senden nefret ediyorum diye bağırmasaydım
ama o zaman yalan söylememiştim
ben yalan söyleyemem zaten
sizi siz olduğunuz için sevmek istiyorum aile bozuntusu götünüzden çıktığım için değil

lanet olsun

nefret ediyorum

hayalimde

"ilk kez sabahladık dün seninle

ilk kez sana bu kadar çok şey anlattım

ilk kez bana böyle baktın

ilk kez omzunda ağlayarak düştüm uykuya

uyandığımda yanımdaydın"

dedim hayalimde

uyuduğum yer

tek katlı,her yağmur yağdığında çatısı akan,taban ıslanmasın diye elimde kovalarla sabaha kadar ordan oraya koşturduğum evimin arka bahçesiyd.....................

hayır hayır

evim yoktu benim

bir yerlere ait olmak

dönüp dolaşıp aynı yere gelmek benim işim değildi

burası bir ormandı

akşam olmak üzere..güneş batıyor yavaştan

karavanımla geldim buraya

aylardır geziyorum

bu karavanı almak için yıllarca çalıştım

içinde bir yatak

bir sürü kitap

bir sürü ama

yüzlerce

çok kitap

gün batımında ve hatta gün doğumunda kitap okumayı çok severim ben

kahve çay ve sigaram var

plansız çıktım yo..............................

bu hayal çok mu klişeleşti artık yoksa gereğinden fazla kurduğum için tüm cazibesini yitirdi mi bana karşı?

bilmiyorum.

bu bi hayaldi

içinde yeni doğmuş bebeklerin

ölüm döşeğindeki ak saçlı dedelerin

doğum günü kutlayan liseli dostlarının

ilk kez okula gidecek çocukların 

-ve heyecanın-

umutların ve gözyaşlarının

annesinden ayrı düşmüş minik yavru köpeğin bulunduğu

sıradan bir hayaldi

içinde bir de ben vardım

iki kişi konuşuyordu hayalimde

biz deme gereği bile duydurtmuyordu

çünkü birbirimiz olmuştuk artık

kendimizle kavga ederken birbirimizi yatıştırıyorduk

ellerimizde beyaz papatyalarla geliyorduk buluşmalarımıza

ama bunlar özel değildi bizim için

zaten ondaydım

zaten bendeydi

zaten bendi..

çünkü biz,birbirimiz olmuştuk artık

için de bir de kalp vardı

iki kalp sevişiyordu hayalimde

kalpler deme gereği bile duydurtmuyordu

çünkü bir olmuşlardı artık

aynı hissediyor

aynı seviyor

aynı sızlıyor

inanmayacaksınız ama

aynı anda ağlıyorlardı

kalpler de ağlardı

hele artık hangisinin size ait olduğunu seçememeye başladıysanız..

iki kalp vardı hayalimde

ve

ikisi de gidemiyordu..

çünkü bir olmuşlardı artık

yanlış kalp olup gidebilirlerdi

ayrılırken..yarısını da orda unutabilirdi giden

kimse bilmiyordu hangi kalp, kime ait

için de bir de göz vardı

iki göz bizi seyrediyordu hayalimde

bir çift göz bile dedirtmiyorlardı kendilerine 

çünkü artık bir olmuşlardı

aynı yere bakmaktan

aynı hayali kurmaktan

aynı talihsizliği görmekten

aynı hüznü yaşamaktan

elleri kolları yoktu gözlerin sahibinin

gövde ve bacaktı işte

bacakları tutmuyordu

gidecek yeri yoktu

dili dönmüyordu

anlatacak çok şeyi olmasına rağmen...

burnu vardı

bazen hayal kurup huzuru koklamak için penceresinden

gözleri vardı bir de

bir çift göz

bir tek göz

bakmak için

hayal edebilmek için

renkler güzeldi

dışarıda hayat vardı

bizde hayal..

dışarısı gerçekti

hayaller yalan..

gerçekler kötüydü

hayaller hayal kırıklığı..

ama bir çift göz vardı hayalimde

beklemekten bıkmayacak olan

hayaller iyi ki vardı

kör oldum

tanrım

öyle zamanlar var ki
artık yalvarmaya başladığım
artık yaşamın tüm anlamsızlığının
son zamanlarda kapıyı açar açmaz yüzüme çarpan rüzgar misali suratıma vurduğu
artık gitmek istediğim
kaybolmak
ya da yok olmak
ya da kül olmak
ya da toprak
bulut?
zamanlar var ve ben artık zamanlar istemiyorum
zaman hep akıyor
akmasını istiyor muyum?
tanrım
neden sormuyor kimse?
tanrım?
tanrım bir tanrı var mı onu bile bilemiyorum
tanrım ben gerçekten yaşıyor muyum?
tırnaklarımdan etim taşana kadar kafa derilerimi soymak istiyorum ben yaşamak değil
midemde tırnak ağacı bitecek kadar tırnak yemek istiyorum yaşamak değil
sevdiği ilk çocuk tarafından hiç hissetmediği değersizliği hissetmiş bir kız
on yedi yaşında
tanrım
sonra bir bakıyor yıllardır taptığı annesi
kız ağzını açınca
fikirlerinin aynı çatı altında ne kadar değersiz olduğunu hissettiriyor
tanrım değer vermenin karşılığı neden her zaman yok sayılmak?
tanrım bu işler senin katta böyle mi işliyor?
pazarlık yapmak varsa repertuarında gel hesaplaşalım
hayır ruhumu istiyorsan ruhumu vereyim
ya da bedenim senin olabilir
tanrım
ne gerek var ki ticarete
ben değer görmek değil
ölmek istiyorum
ama ölmek istiyorum artık ben yaşamak değil

eşref saat dedikleri sevdiğim

eşref saat dedikleri sevdiğim
seninle olmadığım çatılarda
kokunun sinmediği yastıklara sarılıp yatarken
her saniye anlatmak isteyişim
içimde hiç eksilmeyen boşluğu