bugün

değersizleştirdiği kadar değerliydi o ve bir o kadar kırıcı
onunla olmanın verdiği huzurla oturduğum masalardan
hayal kırıklıklarıyla kalkardım
konuştuğumuz zaman

yahut

sessizliğin ciğerlerimde söndürdüğü külleri kalırdı çay bardaklarında

sözcüklerle gözyaşı nasıl bağlıysa artık birbirine
ne zaman sıksam dudaklarımı
gözyaşım akmaya başlardı
gözlerini gözlerime dikip nefesimi kestiği zamanlar kadar değerli değildi bir ömrüm
kaç ömür bıraktım kollarında sayamam

uzatmak çok anlamsız böyle zamanlarda ama
şunu bil
çayımı senin demlemediğini aklıma getirdiğimde döküyorum demlikte ne varsa ve
senin yakmadığını fark ettiğimde sigaramı
denize atıyorum

olmadığın
ve sana ait olmayan her şey
söndü.